Παιδιά με Αναπηρίες στην Ελλάδα;

To κείμενο που ακολουθεί εχει δημοσιευθεί στο παρακατω ιστόλογιο :http://kwlogria.blogspot.com/2008/01/blog-post_29.html

Το σχόλιο από τη φίλη Τάνια.

καλησπέρα.σε διαβάζω συχνά, αλλά δεν έχω γράψει ποτέ. με κάνεις και γελάω, μ αρέσει που αντιδράς, αλλά σήμερα με άγγιξες. και όχι για τόσο για τα γεγονότα που περιγράφεις, τα παιδιά με αναπηρίες, όσο για το γεγονός ότι τα περιγράφεις. ξέρεις, συνήθως είναι αόρατα. (υποσημείωση: είναι παιδιά με αναπηρίες, ΑμεΑ, όχι με ειδικές ανάγκες, ή το άλλο το γλοιώδες, παιδιά με ειδικές ικανότητες- όροι που εφευρέθηκαν για να εξευγενίσουν μια δύσκολη κατάσταση).όπως ίσως κατάλαβες, ακολουθεί σεντόνι. άμα βαριέσαι, άσ το εδώ.λοιπον, όλοι ίσως συγκινηθούμε βλέποντας έναν ανάπηρο να κάνει πράγματα που δεν κάνουμε εμείς. ένα το κρατούμενο. δεύτερο δεν έχει, γιατί πολύ απλά δεν τους βλέπουμε ότι υπάρχουν γύρω μας. και για να εξηγούμαι: σε σχέση με τον υπόλοιπο δυτικό, πολιτισμένο κόσμο, στην ελλάδα μόλις πριν 6-7 χρόνια ιδρυθηκε δευτεροβάθμια εκπαίδευση για τα παιδιά με αναπηρίες. μέχρι τότε, αν ήταν τυχερά, πήγαιναν μέχρι κάποιο δημοτικό, και μετά έμεναν εσώκλειστα σπίτι. θα εξηγήσω σε λίγο τι σημαίνει εσώκλειστα σπίτι.τα τελευταία χρόνια πολλά παιδιά πάνε σε σχολεία για αυτά. λέω πολλά μιας και τα σχολεία είναι λίγα και δεν υπάρχουν σε όλη τη χώρα. εκεί αντιμετωπίζούν περισσότερα προβλήματα και από τα κλασικά αθάνατα ελληνικά σχολεία: τεράστια έλλειψη καθηγητών. να μην μιλήσω για την ειδίκευση αυτών... πέρα από λίγους, οι περισσότεροι έχουν παρακολουθήσει απλώς κάποια σεμινάρια για την ειδική αγωγή. και όρεξη να έχουν, ας πάνε να αντιμετωπίσουν μια τάξη γεμάτη παιδιά, που μπορει να έχουν από μια απλή νοητική υστέριση, μέχρι βαρβάτο αυτισμό, σύνδρομο ντάουν και δεν συμμαζεύται. ναι, εννοείται πως δεν υπάρχει διαχωρισμός.και κάποια στιγμή το σχολείο τελειώνει. και τα παιδιά μένουν σπίτι, σαπίζουν μαζί με τους γονείς τους- γιατί και αυτοί ξέρεις είναι άνθρωποι, άνθρωποι καταδικασμένοι για όλη τους τη ζωή να φροντίζουν ένα παιδί χωρίς καμία υποστήριξη, πού όσο μένει μόνο του μεγαλώνουν όλα τα προβλήματά του- εσωστρέφεια, κατάθλιψη, τάσεις αυτοκτονίας. και να σκεφτονται πως θα είναι όταν θα πεθάνουν και να τρελαίνονται. γιατί όταν οι γονείς πεθαίνουν, αυτά τα παιδιά ή μένουν στο δρόμο, ή μπαίνουν σε ιδρύματα- δεν ξέρω τι είναι χειρότερο. εκεί βέβαια θα συναντήσουν άλλα παιδιά, που είναι φυλακισμένα από μωρά γιατί οι "γονείς" τους δεν τα ήθελαν ποτέ.αυτή είναι η κατάσταση, τη στιγμή που στην ευρώπη όλα αυτά τα παιδιά, ακόμη και πολύ δύσκολες περιπτώσεις, το κράτος τα έχει από κοντά, έχουν συνεχώς ψυχολογική υποστήριξη, μένουν σε προστατευόμενες κατοικίες και έχουν και κάποια προστατευόμενη εργασία.α, και στο δρόμο δεν τα κοροϊδεύουν- ξέρεις, είναι άνθρωποι έξω, έχουν παιδεία- ίσως όχι βαρβάτη αρχαιοελληνική, σίγουρα πάντως παιδεία.εδώ δηλαδή τι πρέπει να γίνει για να ξυπνήσουν; να πιάσουμε όλα τα παιδιά των υπουργών υγείας που πέρασαν, να τα αφήσουμε φυτά, για να δουν την γλύκα;δεν μπορείς να φανταστείς τον θυμό μου.και δεν κατηγορώ κανέναν που δεν παρατηρεί αυτά τα παιδιά. δεν μας έμαθε κανείς. στα σχολεία μας δεν τα δέχτηκε κανείς, για να γνωριστούμε.αλλά ούτε θέλω να πουλάω πνεύμα. και εγώ "παθούσα" είμαι, το αδερφάκι μου σκέφτομαι όση ώρα γράφω. όχι μόνο τώρα, που είναι μόνο του με τους γονείς μας και εγώ μακρια.αλλά και αργότερα, που ουσιαστικά θα είμαι μια ανύπαντρη μητέρα ενός καθόλα ζόρικου παιδιού, χωρίς όμως κανένα δικαίωμα. ούτε για εμένα, ούτε για κανέναν από εμάς.και πάλι χίλια συγνώμη για το σεντόνι. κάποια στιγμή όμως, πρέπει κάποια πράγματα να ειπωθούν δυνατά. ας είναι η αρχή από εδώ:)